فرمت فایل: فایل Word ورد 2007 یا 2003 (Docx یا Doc) قابل ویرایش
مقدمههر سیستم کنترلی را به سه بخش اصلی می توان تقسیم کرد: ورودی، بخش پردازشگر و خروجی. سیگنالهای ورودی توسط مبدل ها که کمیت های
فیزیکی را به سیگنال های
الکترونیکی تبدیل می کنند فراهم می شوند. یک سیستم کنترل باید بتواند بر طریقه عملکردی یک فرآیند دخالت و تسلط داشته باشد. این کار با استفاده المان های خروجی، از قبیل پمپ ها، موتورها، پیستون ها، رله ها و … انجام می شود.
یک طرح کنترلی به دو روش قابل اجرا استبا استفاده از سیستم های کنترل غیرقابل تغییر توسط اپراتور و نیز با استفاده از کنترل کننده های قابل برنامه ریزی. رله یکی از قطعات مهم در بیشتر سیستم های کنترل مدرن است. این قطعه یک سوئیچ الکتریکی با ظرفیت جریانی بالاست. یک سیستم رله ای ممکن است شامل چند صدیا حتی چند هزار کنتاکت باشد. PLCها به عنوان جانشینی برای سیستم های منطقی رله ای و تایمری غیرقابل تغییر توسط اپراتور طراحی شدند تا به جای تابلوهای کنترل متداول قدیمی استفاده شوند. این کار به وسیله برنامه ریزی آن ها و اجرای دستورالعمل های منطقی ساده که اغلب به شکل دیاگرام نردبانی است، صورت می گیرد. PLCها دارای یک سری توابع درونی از قبیل: تایمرها و شمارنده ها و شیفت رجیسترها می باشند که امکان کنترل مناسب را ، حتی با استفاده از کوچک ترین PLC نیز، فراهم می آورند. یک PLC با خواندن سیگنال های ورودی، کار خود را شروع کرده و سپس دستورالعمل های منطقی (که قبلاَ برنامه ریزی شده و در حافظه جای گرفته است) را بر روی این سیگنال های ورودی اعمال می کند و در پایان، سیگنال های خروجی مطلوب را برای راه اندازی تجهیزات و ماشین آلات تولید می نماید. تجهیزات استانداردی درون PLCها تعبیه شده اند که به آن ها اجازه می دهد مستقیماَ و بدون نیاز به واسطه های مداری یا رله ها، به المان خروجی یا محرک (actuator) و مبدل های ورودی (مانند پمپ ها و سوپاپ ها) متصل شوند.